Naam Sanne, Leeftijd 43
Zo’n tien jaar geleden ben ik begonnen met hardlopen. Ik wilde wat aan sport doen en kon mezelf niet motiveren om in de sportschool te staan. Een vriendin wist me te overtuigen om de stoute schoenen aan te trekken en te gaan rennen. ‘De eerste keren is het zwaar, maar daarna werkt het verslavend.’ Aanvankelijk was ik nogal sceptisch, maar ze kreeg zowaar gelijk.
Ik ren minimaal twee keer per week en dan liefst vroeg op de avond, na m’n werk. Het is echt de ideale manier om al je spanning kwijt te raken. Ik slijt mijn werkdag aan het asfalt, letterlijk! Een half jaar geleden ging het even wat minder. Ik rende niet meer zo soepel, bij elke stap leek het alsof er een steentje in m’n schoen zat. Zwaar irritant, want het werd steeds erger en ik voelde het ook wanneer ik mijn normale schoenen aan had.
Ik had gezien dat er een pedicure bij mij in de straat zat. Ik heb spontaan gebeld en gevraagd of ze wist bij wie ik terecht kon met deze klacht. Bleek dat ze zelf ook prima uit de voeten kon met pechvogels zoals ik! Het euvel bleek een likdoorn onder mijn voet. Dit was aan de buitenkant niet te zien maar ik voelde het des te beter toen ze me onderzocht! Binnen een half uurtje heeft ze mij van mijn likdoorns verlost. En me ook van wat handige adviezen voorzien over mijn voeten en m’n sportschoenen.
Inmiddels ren ik weer naar hartenlust en eens in de paar maanden laat ik mijn pedicure een grondige check up doen. Want met mijn voeten wil ik gewoon geen gedoe meer!
Naam Koen, Leeftijd 22
Lionel Messi is mijn absolute held. Zoals hij voetbalt, is onnavolgbaar. Hoewel ik niet de ambitie heb om ooit zo goed te worden, mag ik graag een balletje trappen. Lekker in het weekend en een training op de woensdagavond. Zodra ik in het veld sta, ben ik zwaar fanatiek. Maar buiten de lijnen draait het ook echt om de gezelligheid met mijn team. De 3e helft is dus minstens zo belangrijk.
Tijdens onze training gaat er soms best pittig aan toe. We schuwen niet om scherp te spelen. Natuurlijk kijken we wel uit dat we elkaar niet blesseren maar in het heetst van de strijd wil er nog wel eens een enkeltje worden meegepikt. Gelukkig ben ik aardig snel waardoor ik menig tackle kan pareren. Ik heb tot dusver weinig blessures gehad, maar ik misschien moet ik maar meteen afkloppen. Wel heb ik vorig jaar een tijdje gesukkeld met mijn linkervoet. Het begon alsof ik een kleine verdikking onder mijn voet had. Het was eerst niet zo pijnlijk, maar het werd al gauw erger.
Ik herinner het me nog goed: die nare drukkende pijn. Soms werd het zo venijnig dat ik voor de zekerheid voor de wedstrijd gewoon twee pijnstillers innam. Maar dat kon ik natuurlijk niet blijven doen. Zeker omdat ik ook tijdens mijn normale lopen last had. Ik ben het gezondheidscentrum bij mij in de buurt binnengelopen en gevraagd bij wie ik terecht kon. Toen ik vertelde over mijn klachten werd ik naar de pedicure doorverwezen die ook in dat gebouw aanwezig was.
Ik weet nog dat ik dat dacht. Maar goed, omdat ik er nu toch was en meteen terecht kon, heb ik er verder niet teveel bij stilgestaan. Het was een aardige dame die me echt zo goed heeft geholpen. Een likdoorn bleek de boosdoener te zijn. Toen ik zei hoe lang ik met die felle drukkende pijn liep, schrok ze. Ze was zichtbaar onder de indruk van mijn pijngrens! Maar goed, daar kwam ik natuurlijk niet voor. Mijn likdoorn is verwijderd en ik kreeg er nog een zalfje mee. En een advieskaart met daarop allerlei tips om mijn voeten in conditie te houden. Een week later stond ik weer op het veld. Pijnvrij! Ik heb die wedstrijd ook nog gescoord, drie keer raden met welke voet.
Naam Anne, Leeftijd 64
Sporten? Dat vind ik best een groot woord. Ik hou het liever op actief leven. Het kost me wat moeite maar ik probeer iedere dag aan 30 minuten beweging te komen. Echt fanatiek sporten heb ik eigenlijk nooit gedaan, maar ik heb wel jaren getennist met een clubje. Erg gezellig! Helaas trokken mijn knieën het niet zo goed, bij iedere onverwachtse zijwaartse beweging kregen ze een optater. En dat moest ik vooral de dagen erna bezuren.
Sinds een paar jaar ben ik aan het wandelen geslagen. Ik heb een drietal vriendinnen met wie ik om de beurt op pad ga. Als het zo uitkomt, lopen we met z’n drieën of vieren, maar meestal vormen we setjes van twee. Zo lopen onze agenda’s nou eenmaal en die spontaniteit zorgt ervoor dat het geen verplicht nummer wordt. Dat vinden we allemaal belangrijk. We hebben 1 stelregel: het moet droog zijn. Verder laten we ons niet uit het veld slaan door kou of wind. Want dan ga je al gauw lopen sjoemelen en de bank verkiezen boven de buitenlucht.
Ik realiseer me dat ik een dagje ouder word en dat ik moet investeren in mijn gezondheid. Oud worden gaat vanzelf, maar fit blijven helaas niet. Hoewel ik over het algemeen weinig klachten heb, weet ik dat dat zo kan veranderen. Dat is me twee maanden geleden pijnlijk duidelijk geworden.
We waren aan de wandel, toevallig met z’n vieren want het was een prachtige namiddag. Zo’n dag dat je de natuur kunt ruiken, heerlijk. Toen we na afloop een kop thee dronken, voelden mijn voeten eigenlijk warm en branderig aan. Een soort jeuk die nou niet bepaald prettig te nomen was. De dag erna was het niet minder geworden. Sterker nog, de jeuk tussen mijn tenen was om gek van te worden. Ik heb sinds kort een iPad en heb op internet gezocht wat het zou kunnen zijn. Helaas werd ik daar niet direct wijs uit. Wel zag ik het verhaal van iemand met soortgelijke klachten. Deze dame was naar de pedicure gegaan en van haar problemen verlost.
Dus heb ik de dichtstbijzijnde pedicure opgezocht. Het bleek dat er een ProVoet pedicure op tweehonderd meter van mijn huis zit. Ik kon snel terecht. Na onderzoek bleek dat ik een schimmelinfectie had. Ik kreeg een crème om er vanaf te komen en een advies om mijn bloedsuikerwaarden te laten meten. Inmiddels weet ik dat ik een lichte vorm van diabetes heb, die ook de infectie hebben veroorzaakt. Ik ben de pedicure eeuwig dankbaar want nu kan ik gericht op mijn gezondheid letten. Over een paar maanden ga ik zeker terug, gewoon ter controle en omdat het zo’n zinvolle afspraak was!
Naam Bram, Leeftijd 56
Sporten? Dat zit me in m'n bloed. Al van jongs af aan ben ik in touw op sportief gebied. Het begon met judo, daarna jaren gevoetbald. Tijdens mijn studietijd heb ik intensief geroeid en ben zelfs 4e geworden op het Nederlands kampioenschap. Daar kijk ik met trots op terug. Nu loop ik al ruim 15 jaar hard, zeker drie keer per week. En als het even zo uitkomt, pak ik nog een spinninglesje mee, samen met m'n zoon.
Tijdens het lopen heb ik standaard een muziekje op. Mijn iPod heeft de ideale playlist om drie kwartier te knallen. Van Prince, tot the Beatles, tot Faithless, heerlijk. Al moet ik eerlijk bekennen dat het wel een tijdje minder soepel is gegaan. Twee jaar geleden ben ik overgestapt op andere loopschoenen van een goed en bekend merk. Maar al snel had ik het idee dat mijn voeten het moeilijker hadden dan al die jaren daarvoor. Aanvankelijk zocht ik het niet in m'n sportschoenen omdat ze wel gewoon heerlijk zaten.
Op een dag was ik het zat. Het schoot niet op. Aan mijn voeten was ogenschijnlijk niks te zien maar het irritante gevoel verdween maar niet. En ik merkte dat ik met minder plezier de weg op ging. Op mijn werk vertelde ik een collega dat ik er flink van baalde. Hij kwam meteen met een adresje waar hij zelf een zeer goede ervaring mee had. Het bleek een pedicure te zijn, voor mij een verrassende keus. En hoewel ik uit mezelf wellicht eerder naar een huisarts zou zijn gestapt, heb ik zijn raad opgevolgd en een afspraak gemaakt.
Tijdens het onderzoekje bleek al direct dat mijn nieuwe sportschoenen - waar ik inmiddels al een half jaar op rende - de boosdoener waren. Hoewel er niet zozeer iets mis was met de schoen, bleek de binnenzool een verkeerd effect te hebben op de onderkant van mijn voet. De pedicure nam uitgebreid de tijd voor me om uit te leggen hoe het zo ver had kunnen komen. En haalde daarna op professionele wijze overtollig eelt weg. Mijn voeten voelden als herboren. Na een paar dagen rust én een goede nieuwe binnenzool, kon ik weer rennen, en hoe! Toch heb ik weer nieuwe loopschoenen gekocht, van mijn oude vertrouwde merk dit keer. Misschien een beetje bijgelovig, maar die ellende wil nooit meer. Al weet ik dan wel bij wie ik terecht kan!
Naam Emma, Leeftijd 24
Ik kan me geen leven zonder hockey voorstellen. Het is echt mijn passie. Ik train nu twee keer week en in het weekend spelen we competitie. We zijn vorig jaar gepromoveerd naar de overgangsklasse en we doen er alles aan om daar in te blijven. Dat betekent serieus trainen en even een stapje terug met mijn uitgaansleven. Want korte nachtjes of veel bier hakken er wel in. Dat kan ik mij teamgenootjes niet aandoen. Bovendien wil ik mijn basisplaats niet kwijt.
Ik heb een goede conditie. Ik heb geen auto dus al met al fiets ik toch heel wat kilometers in een week. Onder meer naar de lunchroom waar ik mijn bijbaantje heb. Dat is in het centrum van Den Haag terwijl ik zelf in Rijswijk woon. Als het echt lekker weer is, ga ik skaten met een paar vriendinnen. Dan touren we om Den Haag heen, naar het strand van Duindorp, ploffen daar neer op het terras om op te laden om vervolgens weer terug te skaten. We zijn daar toch al gauw een paar uur zoet mee, maar het is een heerlijk workout.
Ik kan dus niet wachten tot het zomer wordt. Vorig jaar rond deze tijd zag ik het even helemaal niet zonnig in.
Tijdens een training deden we een estafette. Ik zette mijn sprint vol aan, gaf de stick door aan mijn teammie en liep langzaam uit. Toen voelde ik het: een scherpe pijn in mijn linkervoet. Alsof er een dikke splinter in mijn grote teen zat, echt vreselijk! Ik heb de training gestaakt en mijn voet bekeken maar kon niks geks ontdekken. Het schoot meteen door mijn hoofd: einde seizoen? Ik dacht dat ik gek werd! Maar één van mijn teamgenoten wist gelukkig een goed adresje; haar tante is pedicure en weet alles van sportvoeten, zo verzekerde ze me. Ik ben haar nog dankbaar want binnen een week stond ik weer op het hockeyveld. Een ingegroeide teennagel luidde de diagnose. Na de behandeling voelde ik bevrijd! Ik heb goed advies gekregen hoe ik mijn nagels moet afknippen want daar was het misgegaan. Dit gebeurt me geen tweede keer, ik trek er graag wat extra aandacht voor uit!
Naam Dirk, Leeftijd 60
Ouderdom komt met de gebreken? Met dat spreekwoord kan ik helemaal niks. Natuurlijk wordt je lichaam minder sterk maar daar ben je nog altijd zelf bij. Ik zorg er dan ook voor dat ik gezond leef en voldoende beweging krijg. Minstens een half uur beweging per dag, daar kom ik zeker aan. Twee keer per week ga ik een flink stuk wandelen. Ik woon aan de rand van het dorp en loop praktisch zo het bos in.
Eén keer ga ik alleen, op maandag. Op donderdag loop ik samen met een vriend. Dat is leuk omdat we elkaar al kennen sinds onze basisschooltijd. Hij woont sinds een paar jaar weer in Brabant nadat hij sinds zijn studententijd in Amsterdam is blijven hangen. We praten graag over politiek of muziek, maar houden de pas er wel altijd goed in. Meestal zijn we een uur onderweg. Daarna drinken we vaak nog even wat en nemen we de eredivisie door.
Ik ben dit jaar zestig geworden. Aan het getal moet ik nog steeds wennen, want dat klinkt zoveel ouder dan ik me voel. Gelukkig vinden mijn drie kinderen me ook nog jong, al zijn zij waarschijnlijk ook niet helemaal objectief. Ach, het doet er ook niet veel toe. Zolang ik me maar fit voel. Een half jaar geleden was dat wel even anders.
Ik denk dat ik iets te enthousiast ben geweest. Toen mijn buurman drie maanden geleden besloot een vierdaagse te lopen voor het goede doel, dacht ik direct: dat wil ik ook. We zijn uit hetzelfde bouwjaar, mijn conditie was goed en ik wilde graag iets goeds doen. Dus heb ik mijn omgeving aangejaagd om me te sponsoren. De vooruitzichten waren hoopgevend, ook financieel! Maar na dag één was het feest voorbij. Ik kon geen stap meer zitten, mijn rechtervoet deed zo zeer! Ik had twee flinke blaren, bovenop mijn kleine teen en onder de bal van mijn voet. Wat een venijnige pijn. Zou de jaren dan toch echt beginnen te tellen?
De tocht heb ik dus niet uitgelopen. Mijn buurman wel. Zijn vrouw tipte dat ik naar de pedicure moest gaan en toen heeft mijn vrouw meteen een afspraak gemaakt. Ik was er nog nooit eerder geweest maar het was echt een goede ervaring. Ze heeft mijn blaren doorgeprikt en behandeld. Binnen een paar dagen was ik weer helemaal de oude. Op de goede manier dan want ik voelde me weer jonger dan ooit!
Als je je voeten niet kunt gebruiken, ben je echt onthand. De pedicure heeft me een goed advies gegeven ten aanzien van mijn schoenen. Een uurtje wandelen is toch anders dan vier dagen. Nu heb ik bergwandelschoenen aangeschaft en volgend jaar ga ik het gewoon weer proberen!
